NY loves MJ [#3 NY]

Stanęłyśmy na Times Square z lekkim zdziwieniem patrząc na tłum, który był czymś poruszony. Już miałyśmy się skierować w stronę stacji metra gdy jakiś mężczyzna, afroamerykanin zdaje się, zagadał do nas. Po kilku minutach pieprzenia jakichś farmazonów, ni stąd ni z owąd wyskoczył z informacją o tym, że Michael Jackson umarł. Normalną reakcją było niedowierzenie, byłam pewna, że żartuje. Jednak wygooglował nam tą informację w swoim telefonie jednocześnie wskazując palcem na wielki telebim na Times Square.

No to mnie zamurowało. Nagle poczułam, że jestem świadkiem jakiegoś ważnego zdarzenia. I momentalnie Jackson pojawił się na wszystkich ustach nowojorczyków.

Wyszliśmy na miasto tego samego dnia, późnym wieczorem co prawda, ale Nowy Jork wciąż tętnił życiem. Zablokowano ulicę samochodom na Times Square i tłumy się zebrały na całym placu.
Gdzieś pośrodku ktoś puścił muzykę Michaela i wszyscy się wokół zebralli razem śpiewając, klaszcząc i tańcząc.
Oj, poczułam ten flow. To było jedno z nielicznych takich wydarzeń, które zobaczyłam nie poprzez prześmiewczy i krytyczny Internet, tylko po prostu na ulicy, własnymi oczami.
Impreza szybko prysła, z powodu panów policjantów, którzy przegonili tłum i grajka.
– Pigs!
– Jackson!
krzyczał tłum, składający się w większości z afroamerykanów.

W nastęnych dniach się już tylko mnożył wizerunek Jacksona. Obok koszulek “I <3 NY" pojawiały się też te z jego twarzą, masowo sprzedawano jego albumy, w radiu jak i w telewizji ciągle było słychać Tribute to Michael Jackson, nawet na ulicy co czwarta osoba wymawiała jego imię. ‘Król Popu’ był wszędzie.

Jak w polskim Internecie było, nie wiem. Nie próbowałam czytać rss’ów bo by mnie to tylko zgnębiło. Wieczne narzekanie.

Nie odkryliście Ameryki, mówiąc, że to nie człowieka ludzie głównie opłakują.
W każdym razie nie po samym człowieku, ponieważ, cokolwiek zrobił, wspominają osobę, która miała wielki wpływ na światową muzykę.
I dlaczego nazywa się ten cały szum “obłudną histerią”? Nie dostrzegam tu żadnej histerii i obłudy zresztą też nie. To nic nowego, że doceniamy rzeczy i ludzi dopiero po stracie.
Niektórzy jednak są zbyt surowi dla tej rzeszy ludzi jak i dla samego Michaela. Jak każdy, miewał wzloty i upadki, tak się złozyło, że tuż przed śmiercią miał te niższe loty, obniżane dodatkowo dzięki tabloidom, które brały wszystkie rzekome brudy na wierzch. Nie był idealnym człowiekiem, ale nie widzę tu podstaw żeby umniejszać jego zasługi.
Zaś stwierdzenie, że ‘Wszyscy mają dzieś Jacksona’ znaczy tyle co ‘Ja mam gdzieś Jacksona’. I przy tym raczej należy pozostać.

Siedząc tu w Stanach naprawdę czuję tą szczerość. Polacy wszędzie będą się doszukiwać nędznej obłudy.

Naprawde nie mogę się powstrzymać od porównań. To silniejsze ode mnie.